Η ΘΥΜΙΟΥΛΑ

Τραγούδι σε μουσική Ιωσήφ Ριτσιάρδη, στίχους Μίμη Τραϊφόρου και Σοφίας Βέμπο, σε πρώτη εκτέλεση το 1947 από τη Σοφία Βέμπο, ενώ το 1948 το φωνογράφησε και η Κούλα Νικολαΐδου.
Ο ρυθμός του κομματιού είναι 2/4.

Η Θυμιούλα η μαυρομάτα που ‘χει μάνα την Σταμάτα,
εβαρέθηκε την στάνη το χωριό και το μποστάνι,
τα βουνά και τα περβόλια το Θανάση και τον Κόλια,
μ’ άλλα λόγια είχε μπουχτίσει τις κατσίκες και τα γίδια,
κι είχε βαρεθεί να βλέπει βρε τα ίδια και τα ίδια.
Ααααχ… και μια ασπροντυμένη κόρη (ε)κατέβηκε στην πόλη.

------

Κι η Θυμιούλα η μαυρομάτα που ‘χει μάνα την Σταμάτα,
που τραγούδαγε στα αλώνια και σωπαίνανε τα αηδόνια,
και έλεγες για αυτό το φρούτο Παναγιά μου τι ‘ναι τούτο,
η Θυμιούλα η μαυρομάτα που ‘χε βαρεθεί την στάνη,
το Θανάση και τον Κόλια το χωριό και το μποστάνι.
Ααααχ… όταν ήρθε μες την πόλη της αρέσαν’ όλες κι όλοι.

------

Κι η Θυμιούλα η μαυρομάτα που ‘χει μάνα την Σταμάτα,
που όταν ήρθε μες την πόλη της αρέσαν’ όλες κι όλοι,
σε ένα από τα μεσονύχτια μπλέχτηκε σε ενός τα δίχτυα,
που της φύλαγε τα χείλη που της χάιδευε το χέρι,
που της έμαθε εντέλει πως το τρίβουν το πιπέρι.
Ααααχ… και την άφησε την μαύρη κι άλλη εκείνος πήγε να βρει.

------

Κι η Θυμιούλα η μαυρομάτα που ‘χει μάνα την Σταμάτα,
ξαναγύρισε στην στάνη στο χωριό και στο μποστάνι,
στα βουνά και στα περβόλια στο Θανάση και στον Κόλια,
ξαναγύρισε μ’ αγάπη στις κατσίκες και στα γίδια,
και ξανάρχισε η Θυμιούλα βρε τα ίδια και τα ίδια.
Ααααχ… κι από τότε καμιάς κόρη δεν κατέβηκε στην πόλη.